Religia i wiara we Wiedźminie 3 - cz. II: wierzenia ludowe

Misje, które obracają się wokół folkloru, są znacznie bardziej otwarte. W Velen rytuały są często zjawiskami przydrożnymi i pojawiają się w zadaniach, które wymagają ochrony wierzących podczas aktów kultu. Nie brakuje też questów, podczas których to sam Geralt bierze czynny udział w obrządku.

W zadaniu „Opium dla ludu” Biały Wilk natrafia na ruiny budynku, które stały się miejscem oddawania czci lokalnemu bóstwu, któremu prości ludzie nadali imię Wszechbóg. Wiedźmin słyszy, jak mieszkańcy mówią o tym, że bożek ich przeklął i nie wysłuchuje ich próśb, bo ci nie przynoszą mu odpowiednich darów. Krótkie śledztwo pozwala ustalić, że przybrane bóstwo to w rzeczywistości sylvan żyjący w piwniczce pod ruinami. Można go uznać za potwora, ale półczłowiek, półkozioł jest w zasadzie nieszkodliwy. Diaboł, bo tak zwykli o nim mówić chłopi, znany jest przede wszystkim z robienia niemiłych dowcipów i uporczywości. W tym konkretnym przypadku chciwy Wszechbóg wykorzystuje wieśniaków i drwi z nich, gdy przyniosą mu zbyt liche w jego odczuciu ofiary.

Ta misja jest często opisywana jako zabawna, ale nasze możliwości tego, co możemy zrobić, gdy odkryjemy, że bóstwo jest otyłym potworem, niosą za sobą konsekwencje, które nie dla każdego będą powodem do śmiechu. Jeśli zabijemy sylvana i z radością oznajmimy mieszkańcom wioski, że uwolniliśmy ich od oszusta, ci bardzo źle na to zareagują. Pojawią się głosy mówiące o tym, że zostali oni skazani na zagładę. Aby tego uniknąć, wieśniacy śpieszą zorganizować grupową modlitwę.

Jeśli Geralt powie wieśniakom, żeby sami zajrzeli do piwnicy i przekonali się, czym jest ich bóstwo, odkryjemy później, że chłopi posłuchali rady i doszło do walki, z której zwycięsko wyszedł Wszechbóg. Jedynym sposobem na zadowolenie obu stron jest zagrożenie sylvanowi, ale nie zabijanie go. Tym samym mieszkańcy będą w dalszym ciągu oszukiwani, ale potwór zacznie przyjmować wszystkie dary bez wybrzydzania. Najważniejsze, że nikt nie zginie. Gra w żaden sposób nie skomentuje takiego wyboru. Czy było to pozytywne zakończenie? Czy kogoś uratowaliśmy lub naprawdę cokolwiek osiągnęliśmy? Czy Geralta w ogóle to obchodzi? Jest się nad czym zastanawiać.

W queście „Obrońca wiary” Biały Wilk jest proszony o naprawienie zdemolowanych figur. Nie ma żadnego większego powodu, aby gracz wykonał to zadanie. Jest ono całkowicie poboczne i w żaden sposób nie łączy się z główną osią fabularną. Jak jednak powiedziała Wiedźminowi wieśniaczka, który poprosiła go o pomoc, jeśli nie zajmie się on przydrożnymi kapliczkami, miejscowym dzieciom będą rosły brodawki, a psy dostaną parchów.

Geralt nie za bardzo chce zbaczać ze swojej drogi, co jest dość zrozumiałe dla „człowieka” wyznającego w obszarze praktyk religijnych zasadę „żyj i pozwól żyć innym”. Poza tym nijak nie jest to zadanie typowe dla wiedźmina. Nie pamiętamy, żeby Geralt po godzinach zajmował się konserwacją obiektów sakralnych. Jak się jednak później okazuje, wandalami są najgorsi z potworów... czyli studenci z Akademii Oxenfurckiej, którzy cytują Nietzschego i Marksa („Religia to opium dla ludu”).

Jasnym jest, że Biały Wilk myśli, że to strata czasu. Jednak tak naprawdę nigdy nie potępia wiary w tym zadaniu. Dostrzegamy tutaj dwa skrajne podejścia do jej tematu. Starsza kobieta wierzy, że drewniane kapliczki zapewnią dobre zdrowie. Uczniowie natomiast uważają, że zniszczenie wspomnianych kaplic zmusi mieszkańców do życia bez zabobonów. Zadanie to pokazuje podstawę konfliktu, który przewija się w całej grze. Pogańskie wierzenia wieśniaków ścierają się z ateistycznymi poglądami zamożniejszej części społeczeństwa.

Pomimo robienia fantastycznych gier RPG o magii i wierze, czasami wydaje się, że CD Projekt Red uważa większość odbiorców swoich produkcji za sceptyków. Historia mieszkańców wioski wysyłających swoje dzieci do tajemniczych czarownic z bagien w nadziei, że przyniesie im to szczęście, przedstawia wieśniaków jako szalenie przesądnych. Panie lasu są sercem jednej z najukochańszych serii questów Wiedźmina 3. Przedstawiają one przerażającą rzeczywistość, którą poznajemy z opowieści starej kobiety. Fakt, że Panie są realne i że jedzą dzieci, tańcząc nago wokół kotła, odczuwa się jak wymierzenie policzka w twarz wątpiącego.

Religia i wiara we Wiedźminie 3 - cz. I: Kościół Wiecznego Ognia, czyli religia zorganizowana

We Wiedźminie 3 religia to coś znacznie większego niż ubranie niektórych NPC-ów w stosowane szaty.

Wiedźmin 3 raz po raz pokazuje nam coś całkowicie fantastycznego, a potem pozwala nam rozkoszować się wątpliwościami i podejrzliwością, do czasu, zanim odsunie zasłonę i wszystko okazuje się prawdziwe. Geralt jest często sceptycznie nastawiony do problemów, które ostatecznie i tak rozwiązuje. „Duch rujnuje nasz zapas wody!”, „Wieśniak zamienił się w wilkołaka!”, „Wiedźmy na bagnach jedzą dzieci” - to wszystko okazuje się prawdą. Można odnieść wrażenie, że autorzy karzą nam przyjrzeć się bliżej temu, co według Geralta jest fikcją z bajek. Porównując naturalną dzikość pogańskiego wierzenia z surowym okrucieństwem zorganizowanych kultów, twórcy pokazują, że nie wszystko, co fantastyczne, jest fantazją i nie wszystko, co jest szanowane, zawsze na taki szacunek zasługuje.

Pomimo sceptycznego nastawienia głównego bohatera, Wiedźmin 3 przedstawia religię w zaskakująco racjonalny sposób. Znajdziemy tu średniowieczny kościół, który wyraźnie ma przypominać realia historyczne i pogańskie systemy wierzeń, które zawierają zarówno baśnie, jak i prawdziwe rytuały. Nigdy nie mamy jasnego poczucia, w co lub komu wierzyć. W przeciwieństwie do wielu innych gier RPG Wiedźmin 3 pozostawia nam wybór.